Voor mijn vak lees ik allerlei artikelen over het werven en behouden van o.a. jonge mensen voor op onze bouwplaatsen. Ik lees, volg webinars en ben aanwezig bij vakgroep bijeenkomsten. Wat mij opvalt is dat veel bedrijven in het MBO naar leerlingen zoeken. Dan nog een enkele, toevallige zij-instromer maar dan houdt het wel op met zoeken.
Bij Orly en Endevoets zitten wij natuurlijk met hetzelfde vraagstuk: iedereen is op zoek naar vakmensen. Mijn motto: als ze er niet zijn, moeten we ze zelf maken.
Zo ben ik vorig jaar gestart om contacten te leggen met scholen; middelbaar onderwijs, het MBO, BouwMensen (voor het MBO) maar ook het praktijkonderwijs. Naar mijn idee zit de kracht in het samenwerken met het onderwijs: ik vertel wat we doen, waar staan we voor, hoe gaan we met elkaar om en waar zijn we naar op zoek. Maar ik kijk ook naar wat we als bedrijf terug kan doen voor het onderwijs, waar hebben zij behoefte aan. Zo ontstaat een samenwerking waar je allebei iets aan hebt. Ja, het kost (veel) tijd maar je krijgt er zoveel voor terug!
Zo kwam bij ons Olivier, leerling uit het Praktijkonderwijs. Hij had al verschillende stageplaatsen gehad en kwam nergens tot zijn recht. Met als gevolg dat hij zich ging verslapen, ziekmelden of gewoon helemaal niet kwam. Ik ging in gesprek met Olivier op zoek naar waar hij behoefte aan had. Door mijn vele gesprekken met jongeren, weet ik dat de meesten behoefte hebben aan duidelijke communicatie (hebben we dat niet allemaal?). We zijn het gaan proberen met Olivier, eerst bij ons in de hal. Meervoudig doel: hij leert het bedrijf, de mensen en het materiaal kennen, wij leren hem kennen. Olivier kreeg structuur en had het naar zijn zin, hij bloeide helemaal op. Hij zit nu in onze steigerbouwploeg en vraagt zelfs in zijn vakantie of hij toch mag komen werken. Hoe mooi is dat?
Dan hebben we ook Jordi, leerling uit het speciaal onderwijs. Ook bij ons in de hal begonnen, een rustige, wat stille jongen die hard werkt. Door een scooter ongeluk liep hij wat achter maar hij pikte het daarna weer super goed op. Nu gaat hij met onze leermeester Bertus mee en leert hij voegen. Staat hij ineens met een filmpje op onze social media. Hoe mooi is dat?
Door deze samenwerking ontstond in 1 van onze gesprekken het idee om een leertraject op te zetten voor leerlingen die interesse hadden. Mijn collega en ik gingen op snuffelstage op school om te kijken waar deze jongens behoefte aan hebben. Zo kwam ik in gesprek met Othman, een van de leerlingen die zich al opgegeven had. Ik vroeg hem waarom het hem leuk leek, ik kon mij voorstellen dat het voor hem ook best spannend was om zich op te geven voor iets wat nog niet bestond. Eerst was hij een beetje verlegen maar ik vond het zo leuk dat ik doorvroeg en zo ontstond een super leuk gesprek. Gevolg: school belde een paar weken later, Othman vond ons gesprek zo leuk, hij wilde bij ons stage komen lopen. Hoe mooi is dat?
Moraal van dit verhaal? Leerlingen uit het praktijk onderwijs hebben goede gesprekken, aandacht, af en toe een compliment maar vooral duidelijkheid nodig. Tot dusver niks geks toch? Wat ze ook nodig hebben? Een berg geduld en soms wel 1000 kansen! Blijven vertellen en uitleggen wat wel en niet kan, hoe iets ‘moet’ en hoe we hier werken en met elkaar omgaan. Een stukje extra opvoeding dus.
Ik heb inmiddels een stuk of 10 van deze jongens en daar ben ik maar wat trots op! Ik ben trots op hoe ze groeien maar vooral hoe ze gaan stralen als ik vraag hoe het met ze gaat en hoe ze het vinden. Een mooier compliment kun je mij niet geven. Als ik meer leermeesters had, zou ik nog wel 10 van deze jongens willen. Dat wordt mijn volgende project denk ik 😉.
Martine
